بياد اکبر غزلی مزّين بنام دوست وزير فتحی (رهياب)

ا : از آشيانه ، طوطی ِ ما پر کشيد و رفت گوئی نوای ديگری از ره شنيد و رفت ک : کاری تر از بهار به جان می نشست ، آه ! عيسا دمی که روح به جان ها دميد رفت ب : بنگر چگونه «شُهره» شد آن کو زخود گذشت آوازه اش تا به «ثريا» رسيد و رفت! ر : رازيست سر به مُهر که زاغان نميروند باز ی ست سر بلند که گفت و شنيد ورفت ش : شيرين بيان و شور فکن بود و ای دريغ ! رنجی کشيد و تلخی ِ دوران خريد و رفت ا : آها و حسرتا ! که در آوردگاه ِ عشق نسلی سِتُرگ آمد و در خون تپيد و رفت ل : لاف و رَجَز نخواند ، بر افروخت و گداخت همچون شهاب آمد و شب را دريد و رفت گ : گوئی که شرح ِ حوصله ی دهر مينمود آمد ، نشست ، جام مِی ای سر کشيد و رفت و : واحسرتا ! که ساقی ِ خُم خانه ی طَرَب نه شهد ، نه شراب ؛ شَرَنگی چشيد و رفت ن : نقاش ِ استقامت ِ زندانيان ِ عشق نقشی ز سرو ِ ناز و صنوبر کشيد و رفت ی : يکراست باز اين دل ِ رهياب ، بُردمان بر تار و پود ِ خاطره ای کو تنيد و رفت 18 بهمن 1391 برابر با 6 فوريه 2013 شيکاگو وزير فتحی (رهياب)