وبلاگ رادیو راه کارگر: در جریان کشمکش های میان مجلس و دولت یک مورد هم مربوط است به اختلاف بر سر اختصاص بودجه به توسعه حمل و نقل شهری. مجلس قانون اختصاص تسهیلات دومیلیارد دلاری از صندوق ذخیره ارزی به متروی تهران و دیگر شهرهای کشور را تصویب کرد و دولت از اجرای این قانون آنقدر خودداری کرد که دست آخر خود لاریجانی رییس مجلس محبور شد قانون را از طریق انتشار در روزنامه های کثیرالانتشار اجرایی اعلام کند. در حاشیه این کشمکش نکته درخور توجه دو چیز است:
اولا: احمدی نژاد و دولتش لایحه ای را که یک بند آن مربوط به همین قانون مجلس است با قید یک فوریت در جلسه مورخ 19/4/1387 هیأت وزیران یعنی حدود دو سال پیش به تصویب رساند و احمدی نژاد در نامه ای رسمی به مجلس نوشت که لایحه مصوب دولت «برای طی تشریفات قانونی به پیوست تقدیم می‌شود.» ماده (1) و جدول شماره (8) قانون برنامه چهارم توسعه اقتصادی، مصوب دولت، «مبلغ دو هزار میلیارد ریال برای توسعه ناوگان حمل و نقل شهری، به نسبت یکهزار میلیارد ریال برای توسعه مترو و قطارهای شهری و یکهزار میلیارد ریال برای خرید اتوبوس و مینی‌بوس» را پیش بینی کرد. اما دولت لایحه ای که خود دو سال پیش به مجلس فرستاد پس از تصویب مجلس زیرپا گذاشت و حاضر نشد حتی اجرای آن را ابلاغ کند.
اولا: احمدی نژاد و دولتش لایحه ای را که یک بند آن مربوط به همین قانون مجلس است با قید یک فوریت در جلسه مورخ 19/4/1387 هیأت وزیران یعنی حدود دو سال پیش به تصویب رساند و احمدی نژاد در نامه ای رسمی به مجلس نوشت که لایحه مصوب دولت «برای طی تشریفات قانونی به پیوست تقدیم می‌شود.» ماده (1) و جدول شماره (8) قانون برنامه چهارم توسعه اقتصادی، مصوب دولت، «مبلغ دو هزار میلیارد ریال برای توسعه ناوگان حمل و نقل شهری، به نسبت یکهزار میلیارد ریال برای توسعه مترو و قطارهای شهری و یکهزار میلیارد ریال برای خرید اتوبوس و مینی‌بوس» را پیش بینی کرد. اما دولت لایحه ای که خود دو سال پیش به مجلس فرستاد پس از تصویب مجلس زیرپا گذاشت و حاضر نشد حتی اجرای آن را ابلاغ کند.
این شیوه عمل دولت احمدی نژاد صرفنظر از این که علتش چه ملاحظات مقطعی مسموم سیاسی باشد به روشنی عیار ادعاهای طرح های دولت و اهمیتی را که باید به آنها قائل شد نشان می دهد. در واقع دومین نکته مهم در ماجرای کشمکش مجلس و دولت بر سر بودجه ی توسعه حمل و نقل شهری، تناقض فاحش میان ادعا و عمل دولت است. وقتی می خواستند و می خواهند شوک تراپی و رها سازی قیمت سوخت را توجیه کنند؛ می گفتند و می گویند که حدود 30 درصد از درآمدهای حاصل از برچیدن یارانه های سوخت را صرف بهسازی و بازسازی ناوگان حمل و نقل شهری و بین شهری می کنیم و از طریق سرمایه گذاری بر سیستم حمل و نقل شهری، هزینه آن کاهش و میزان استفاده از آن افزایش می دهیم، اما در عمل هر طرح واقعی برای سرمایه گذاری در توسعه مترو و حمل و نقل شهری را در عمل بلوکه می کنند.
اگر دولت در شرایطی که هم منبع درآمد معلوم است، هم لایحه اش را خودش دو سال پیش به مجلس فرستاده، هم مجلس موافقت کرده، حتی حاضر نیست اجرای قانون را ابلاغ کند؛ مردم چطور و چرا باید انتظار داشته باشند که عواید حاصل از آزادسازی قمیت انرژی را خرج گسترش حمل و نقل عمومی و توسعه ناوگان آن کند؟ واقعیت این است که کشمکش جاری بر سر بودجه توسعه حمل و نقل شهری دست دولت ریاکار و عوامفریب احمدی نژاد را باز می کند و نشان می دهد که به هیچ طرح و برنامه و مصوبه و لایحه ای در این دولت ذره ای اطمینان وجود ندارد. احمدی نژاد که نماینده پاسداران و امنیتی های قاچاقچی و شکنجه گر است از چاپیدن مردم و غارت سفره های تهیدستان و زحمتکشان از طریق برچیدن یارانه ها، اولویتش نه بازسازی شبکه حمل و نقل شهری است نه پرداخت سوبسید نقدی به صنایعی که مصرف انرژی آنها بعد از آزاد سازی قیمت تولیدات شان را بشدت افزایش خواهد داد. هدف درجه اول این دولت تامین مخارج ماشین سرکوب و آدمکشی و مالیه عضو گیری و تقویت همین ماشین است. بیهوده نیست که در زمینه شوک تراپی شیوه حرکت با چراغ خاموش را در پیش گرفته اند.
درنگ بر مشاجره میان مجلس و دولت بر سر بودجه توسعه حمل و نقل شهری می تواند برای آن لایه های متوهمی که واقعا گمان می کنند قرار است از نمد برچیدن یارانه ها کلاهی نصیب حمل و نقل شهری شود مهم است. احمدی نژاد و گروهبندی نظامی /امنیتی آن ممکن است برچیدن یارانه ها را به امکانی برای پادگانی تر کردن فضای سیاسی و تقویت سلطه شان در ساختارهای قدرت تبدیل کنند، اما جز فقر و فلاکت و تهیدستی چیزی نصیب تهیدستان، زحمتکشان و لایه های فقیر نخواهد شد.
اگر دولت در شرایطی که هم منبع درآمد معلوم است، هم لایحه اش را خودش دو سال پیش به مجلس فرستاده، هم مجلس موافقت کرده، حتی حاضر نیست اجرای قانون را ابلاغ کند؛ مردم چطور و چرا باید انتظار داشته باشند که عواید حاصل از آزادسازی قمیت انرژی را خرج گسترش حمل و نقل عمومی و توسعه ناوگان آن کند؟ واقعیت این است که کشمکش جاری بر سر بودجه توسعه حمل و نقل شهری دست دولت ریاکار و عوامفریب احمدی نژاد را باز می کند و نشان می دهد که به هیچ طرح و برنامه و مصوبه و لایحه ای در این دولت ذره ای اطمینان وجود ندارد. احمدی نژاد که نماینده پاسداران و امنیتی های قاچاقچی و شکنجه گر است از چاپیدن مردم و غارت سفره های تهیدستان و زحمتکشان از طریق برچیدن یارانه ها، اولویتش نه بازسازی شبکه حمل و نقل شهری است نه پرداخت سوبسید نقدی به صنایعی که مصرف انرژی آنها بعد از آزاد سازی قیمت تولیدات شان را بشدت افزایش خواهد داد. هدف درجه اول این دولت تامین مخارج ماشین سرکوب و آدمکشی و مالیه عضو گیری و تقویت همین ماشین است. بیهوده نیست که در زمینه شوک تراپی شیوه حرکت با چراغ خاموش را در پیش گرفته اند.
درنگ بر مشاجره میان مجلس و دولت بر سر بودجه توسعه حمل و نقل شهری می تواند برای آن لایه های متوهمی که واقعا گمان می کنند قرار است از نمد برچیدن یارانه ها کلاهی نصیب حمل و نقل شهری شود مهم است. احمدی نژاد و گروهبندی نظامی /امنیتی آن ممکن است برچیدن یارانه ها را به امکانی برای پادگانی تر کردن فضای سیاسی و تقویت سلطه شان در ساختارهای قدرت تبدیل کنند، اما جز فقر و فلاکت و تهیدستی چیزی نصیب تهیدستان، زحمتکشان و لایه های فقیر نخواهد شد.
